In oefenwedstrijden is DVV dit seizoen niet te verslaan, maar in de competitie hebben de ambitieuze Duivenaren nog geen wedstrijd gewonnen. Derhalve staan ze na vier wedstrijden op een troosteloze laatste plaats. Maar veel erger is dat er zondag tegen Columbia na een zinderende eerste helft, in de tweede helft een zwalkend en zielloos elftal op het veld stond dat zich gewillig naar de slachtbank liet leiden. DVV mocht na een onthutsende tweede helft blij zijn dat de score beperkt bleef tot 3-1 want voor hetzelfde geld was het 5-1 of 6-1 geworden.

Het uitvallen van voorstopper Stefan Vleeming direct na rust was achteraf cruciaal. De door trainer Wil Beijer weer in genade aangenomen Vleeming, die prompt uitblonk, moest zich dizzy laten vervangen nadat hij een bal op zijn neus kreeg. Met hem verdween ook de laatste solide Duivense verdediger van het veld en leek de laatste linie van de Duivenaren meer op een gatenkaas dan op een defensie. Dat laatste baart voor de rest van het seizoen grote zorgen, want elke speler die er voor in aanmerking komt, is nu wel een keertje als laatste man geprobeerd, maar niemand heeft echt voldaan.

Maar het dient ook te worden gezegd dat het middenveld van DVV momenteel te aanvallend is ingesteld. Dat is leuk tijdens oefenpotjes, maar in de competitie tegen bikkelende tegenstanders die continu over hun man heen denderen, geven de middenvelders verdedigend niet thuis. Daardoor staan de DVV-verdedigers keer op keer tegen een aanvallende overmacht op te boksen.

Vleeming mocht dus zondagmiddag weer in de basisopstelling opdraven. De Westervoorter speelde volgens zijn trainer in de openingswedstrijd van het seizoen tegen WSV een zeer slechte wedstrijd (na vier wedstrijden blijkt dat overigens de beste wedstrijd van DVV te zijn geweest) en moest vervolgens tandenknarsend in de dug-out twee duels toekijken dat zijn vervangers er ook niet veel van bakten.

Maar daar waar Vleeming na één wedstrijd rücksichtslos uit het basiselftal werd geknikkerd, mochten zijn falende collega’s het nog eens op een andere positie in het elftal proberen. Met als gevolg dat het elftal aardig door elkaar werd gehusseld en er van vaste patronen in het spel absoluut geen sprake meer is.

Illustratief is de positie van Edwin Simon. Hij mocht het na drie matige wedstrijden als laatste man of voorstopper dit keer in de spits proberen, om na het uitvallen van Stefan Vleeming weer laatste man te worden, waarna Simon in de laatste fase van de wedstrijd weer in de spits opdook. Het is geen pupillenvoetbal.

Alle wisselingen zorgden er voor dat niet alleen de achterhoede bij DVV tegen Columbia een zorgenkindje was, maar dat ook de samenhang op het middenveld en de voorhoede zijn verdwenen. Kind van de rekening was overigens spits Wesley Martens, de logische vervanger van de geblesseerde topscorer Wesley Mortier, die tot zijn eigen stomme verbazing en die van zijn pa op de bank zat.

Dat neemt niet weg dat de weinige toeschouwers een adembenemende eerste helft kregen voorgeschoteld. Vanaf de eerste minuut doken de aanvallers van beide teams gevaarlijk voor beide doelen op. Het had bij rust zomaar 4-4 kunnen staan. Het was een mirakel dat er slechts twee keer werd gescoord, eerlijk verdeeld over beide teams.

Michel Ensing zette DVV in de 8ste minuut voor de eerste keer dit seizoen op voorsprong door een schot van Kelvin Lenselink in het doel te tikken. Daarvoor was DVV al door het oog van de naald gekropen. In de eerste minuut mocht de gevaarlijke rechtsbuiten van Columbia in buitenspelpositie zijn spits alleen voor doelman Bram van de Ven zetten. Bram redde echter voor de zoveelste keer fraai in een een-op-een-situatie.

Van de Ven speelde een wisselvallige wedstrijd. Dat werd vermoedelijk veroorzaakt door een enkelblessure die hij in de warming-up opliep. Omdat tweede doelman Dick Evers geblesseerd is, zat er voor Bram niets anders op dan aan de wedstrijd te beginnen. Het eerste half uur keepte hij formidabel, om na een half uur (gehinderd door zijn blessure?) kinderlijk eenvoudig een bal door zijn benen te laten glippen: 1-1.

In die fase van de wedstrijd had DVV al verzuimd om na de vroege openingstreffer de wedstrijd definitief te beslissen. Daan van de Ven was met een schot tegen de lat nog het dichtst bij de 0-2. Maar ook Columbia creëerde volop kansen. Elke hoge bal voor het DVV-doel zorgde voor paniek en dus gevaar.

Op slag van rust deed zich nog een merkwaardig incident voor. De doorgaans rustige Daan van de Ven ging door het lint nadat een Columbia-speler hem een vreselijke ziekte had toegewenst. Zijn broer Bram kwam hem te hulp en mepte er bij de middellijn meteen op los. Het incident liep af met een sisser en zonder twee rode kaarten, doordat de scheidsrechter begrip toonde voor het verweer van Daan, die na de rust wel in de kleedkamer achterbleef.

Het spelbeeld van de tweede helft werd bepaald door het uitvallen van Stefan Vleeming. Toch was het nog DVV’s laatste man Jelmer Goedhart die voor het eerste gevaar zorgde. Na een lange rush probeerde Jelmer de keeper met een subtiel lobje te verschalken. De keeper kon de bal echter simpel vangen en uit de daarop volgende aanval schoot Columbia tegen de paal.

Maar helaas voor de Duivense supporters was de actie van Jelmer bijna het laatste aanvallende wapenfeit van hun ploeg, terwijl de Apeldoornse fans op hun wenken werden bediend. Niet alleen door de plaatselijke favorieten maar ook door DVV’ers.

Dat laatste slaat op een ingooi van DVV op de helft van de tegenstander. Niet voor het eerst (ingooien zijn doorgaans een drama bij DVV) werd de bal naar een tegenstander gegooid (!) en tien seconden later lag de 2-1 in het net nadat doelman Bram van de Ven mistastte bij een simpele voorzet.

In ieder geval zat er voor DVV niets anders op dan met de moed der wanhoop op zoek te gaan naar de gelijkmaker, maar dat lukte niet. Integendeel. In de 77ste minuut viel de beslissing: 3-1. Uw verslaggever heeft uit frustratie niet eens opgeschreven hoe dat doelpunt tot stand kwam.

Nog een keer was DVV uit het niets dicht bij een treffer, maar de doelman van Columbia redde in de 88ste minuut op de inzet van Jelmer Goedhart. Die kans was het resultaat van een van de weinige geslaagde combinaties die DVV in de tweede helft op de grasmat toverde. Voor de rest lieten de Duivenaren zich verleiden tot persoonlijke duels die door de fysiek veel sterkere Apeldoorners, die er telkens vol inkleunden, bijna allemaal werden gewonnen.

Derhalve is het deze week uithuilen en proberen om opnieuw te beginnen. Om te beginnen met het formeren van een solide verdediging. Kortom werk aan de winkel voor trainer Wil Beijer en zijn staf. Om ze daarbij een handje te helpen tot besluit een tip. Zo moeilijk is dat overigens niet hoor want we kunnen het voetballen in vier weken tijd niet verleerd zijn: zorg voor balans op het middenveld met twee controleurs.

Zondag wacht in Nijmegen de verrassende promovendus Trekvogels, die met negen punten uit vier duels bovenaan staat.

De opstelling:

Bram van de Ven; Joey Joosen, Jelmer Goedhart, Stefan Vleeming (48. Ian Hengeveld) en Patrick Gieling; Paul van der Meer, Michel Ensing en Joey de Haan; Daan van de Ven (46. Wesley Martens), Edwin Simon en Kelvin Lenselink.
Overigens wissels: Martijn Derksen en Sander Barenbrug.

Columbia- DVV 3-1 (1-1)

Michel Ensing 0-1 (assist Kelvin Lenselink)

Bijzonderheden:

Rechtsback Jerry van Kerkhof is de volgende patiënt op de steeds langer wordende blessurelijst met daarop verder Wesley Mortier, Kevin Plasmans, Jan-Willem Boschker en Dick Evers. Gevreesd moet worden dat doelman Bram van de Ven na zondag ook enkele weken uit de roulatie is.

Met twee punten uit vier wedstrijden heeft DVV de slechtste seizoensstart sinds jaren gemaakt. Alleen in het seizoen dat de ploeg onder leiding van Bram van Aken degradeerde uit de tweede klasse was de puntenoogst uit vier wedstrijden nog magerder.

Gele kaarten: Patrick Gieling en Daan van de Ven.

Man of the match: Stefan Vleeming

Player of the year: Punten van bestuur: Stefan Vleeming 3, Jelmer Goedhart 2, Joey de Haan 1.
Punten trainer Wil Beijer: Stefan Vleeming 3, Joey de Haan 2, Edwin Simon 1.